гэтыя трывогі і страхі значна паскорылі сумную і заўчасную смерць бацькі.
На працягу ўсёй пабыўкі ў нас капітан увесь час хадзіў у адной і той самай вопратцы, толькі набыў у разносчыка некалькі пар панчох. Адзін край яго капелюша абвіс; капітан так і пакінуў яго, хоць пры моцным ветры гэта было вельмі нязручна. Я добра памятаю, які ў яго быў падраны кафтан; колькі ён ні латаў яго наверсе, у сваім пакоі, урэшце кафтан ператварыўся ў рыззё. Ніякіх пісьмаў ён ніколі не пісаў і не атрымліваў ніадкуль. І ніколі ні з кім не размаўляў, хіба толькі, калі быў вельмі п'яны. І ніхто з нас ніколі не бачыў, каб ён адчыняў сваю скрынку.
Толькі адзін-адзіны раз капітану адважыліся пярэчыць, і то адбылося гэта ў самыя апошнія дні, калі мой няшчасны бацька быў пры смерці.
Неяк увечары да хворага прышоў доктар Лівсі. Ён агледзеў пацыента, наспех з'еў абед, якім пачаставала яго мая маці, і спусціўся ў агульны пакой выкурыць люльку, чакаючы, пакуль прывядуць яму каня. Конь астаўся наверсе ў пасёлку, таму што ў старога „Бенбоў“ не было для яго памяшкання.
У агульны пакой увёў яго я, і памятаю, як гэты прыгожы, франтавата апрануты, доктар, у беласнежным парыку, чорнавокі, надзвычай добра выхаваны, здзівіў мяне сваёй непадобнасцю да вясковых гуляк, наведваўшых нашу карчму. Асабліва рэзка адрозніваўся ён ад нашага варонава пудзіла, бруднага, панурага, важкага пірата, які насцябаўся рому і сядзеў, наваліўшыся локцямі на стол.
Раптам капітан заспяваў сваю вечную песню:
|
Пятнаццаць чалавек на скрынцы мерцвяка. |
Спачатку я думаў, што „скрынка мерцвяка“ — гэта тая самая скрынка, якая стаіць наверсе, у капітанавым пакоі.
У маіх страшных снах гэтая скрынка не раз узнікала перада мной разам з аднаногім мараком. Але паволі мы
