Другая наша паездка моцна занепакоіла абодвух вартавых на беразе. „Лілібулеро“ сціхла зноў. І, яшчэ да таго, як мы ўжо не маглі іх бачыць, абагнуўшы мысок, адзін з іх пакінуў сваю шлюпку і пабег у глыбіню вострава. Я спачатку хацеў скарыстаць гэта і знішчыць іх шлюпкі, але пабаяўся, што Сільвер з усёй шайкай знаходзіцца недалёка і што мы страцім усё, калі захочам вельмі многа.
Мы прычалілі да ранейшага месца і пачалі перацягваць груз ва ўмацаванне. Цяжка нагружаныя, мы данеслі нашы прыпасы да форта і перакінулі іх праз частакол. Ахоўваць іх паставілі Джойса. Ён аставаўся адзін, але затое стрэльбаў у яго было не менш поўтузіны. А мы з Гэнтэрам вярнуліся да лодкі і зноў узвалілі груз на спіны. Такім чынам, працуючы без перапынку, мы паступова перанеслі ўвесь груз. Джойс і Гэнтэр засталіся ва ўмацаванні, а я, вяслуючы што было сілы, паімчаўся назад да „Іспан'ёлы“.
Мы рашылі яшчэ раз нагрузіць лодку. Гэта было рызыкоўна, але не так ужо неразважна, як можа здацца. Іх, вядома, было больш, чым нас, але затое мы былі лепш узброены. Ні ў каго з паехаўшых на бераг не было мушкета, і, раней чым яны падышлі-б да нас на адлегласць пісталетнага стрэлу, мы паспелі-б застрэліць ня менш шасцярых.
Сквайр чакаў мяне каля кармавога акна. Ён значна падбадзёрыўся і павесялеў. Схапіўшы кінуты мною канец, ён падцягнуў шлюпку і мы зноў пачалі яе нагружаць свінінай, порахам, сухарамі. Пасля захапілі па аднаму мушкету і па аднаму корціку для мяне, сквайра, Рэдрэта і капітана. Астатнюю зброю і ўвесь астатні порах мы выкінулі за борт. У пратоцы было дзве з паловай сажні глыбіні, і мы бачылі, як блішчыць асветленая сонцам сталь на чыстым пясчаным дне.
Пачаўся адліў, і шкуна павярнулася вакол якара. Пачулася, што каля шлюпак на беразе пераклікаліся галасы. Хоць гэта і даводзіла, што Джойс і Гэнтэр, якія знаходзіліся больш на ўсход, яшчэ не заўважаны, мы ўсё-ж рашылі паспяшацца.
