Гэта старонка не была вычытаная
Ветры буйныя з-за гаю
Разьнясуць журбу па полі,
І ты ў радасьці на волі
Сэнс жыцьця тады пазнаеш;
Як пазнаеш дно і сьцені,
Ня цьвітуць чаму каменьні,
Тады я адзін пазнаю,
Што на дне душы ты маеш.
Можа ўспомніш мае словы,
Што жыцьцё на шлях суровы
Нас паставіла увосень
Ткаць узоры з яго кросен?..
Вецер вее на даліну,
Будзіць ў сэрцы успаміны,
Мо‘ апошнія? Няйначай!..
Сэрца ў роспачы ня плача!.
3-V—25 г.
|}
