Гэта старонка не была вычытаная
ды лятуць над Нёманам
ў прочкі на чужыну.
Журацца… журацца
ў верасьні сады…
Сьцелюцца кужалем
кволыя пялёсткі!..
І ня моўкнуць струны
ў сэрцы маладым…
І зьбіраюць думы
залатую россып!..
Сыплюцца… сыплюцца
пацеркі вады;
патанулі ў шэрані
шоўкавыя руні…
А лісты пажоўклыя
спавілі сьляды, —
Каб зьвінелі голасна
майго сэрца струны.
