Гэта старонка не была вычытаная
∗
∗ ∗ |
Машына ўздрыгвае на стыках,
хвіліна — роўна дзьве вярсты…
У думе машыніст вялікай
над рэгулятарам застыў.
Драты зьвіняць, драты сьвіргочуць,
згінае рэйкі паравоз…
О, студня срэбраныя ночы,
і ў белым саване мароз.
Маўчыць стары.
Праз шум, праз лёскат
далёка думкі пацяклі —
туды, дзе сьпіць старая вёска
ў вязьме няроўных каляін.
… На вузкім полі тчэ араты
аснову нівы залатой.
Страха дзіравая над хатай,
а ў хаце сьмецьце, бруд і гной…
О, іскр апалавых маніста.
Стук шасьцярні і шум катла,
Ці доўга ў сэрцы машыніста
старой крыві заклякатаць?..
