Гэта старонка не была вычытаная
Зьлятае ліст
над Нёмнам
і над Бугам
на поле панскае,
на панскі луг,
дзе пад паветкаю,
як хмельны валацуга,
заснуў надоўга
безработны плуг.
Мінаюць дні,
мінаюць і хвіліны,
і прыдзе час —
апошні страшны бой, —
калі ізноў наш вырай сакаліны
паднімецца над панскай галавой.
Мінаюць дні,
мінае і няволя,
мінаюць дні і час бяжыць угрунь,
ўжо хутка разам
на агульным полі
спаткаем мы чырвоную зару.
|}
