Гэта старонка не была вычытаная
АГНЕША (з плачам).
Я, к дзцяці йду… мне можна…
К Зіначцы пусьце́це…
Я матка родная, дазвольце
3 ёй пажагнацца наўсягды
(Параска засланяе дарогу, у гэты час выносяць
дамаўё і пяюць „Ве́чную памяць“; Параска
пірхае ў грудзі Агне́шу, тая, як падкошаная,
валіцца на рукі Андрэя).
АНДРЭЙ.
Параска, што ты, Бог з табою!
ПАРАСКА.
Вон, вон абое, хоць куды!
ЗАBЕСА.
|}
