Старонка:Васількі (1919).pdf/54

АГНЕША (кладучы рукі на пле́чы Андрэя)
Ах цяжка мне́, шкада дзіцяці,
Хоць праўда ле́пей будзе ў вас…
Мяне́ пужае, што ў самоце
Плысьці, як ве́чнасьць, будзе час…
Мне́ бе́днай будзе сумна, нудна…
Адна… хто-ж думкі разарве́,
А іх так многа, каб ты ве́даў,
У неспакойнай галаве́.
АНДРЭЙ.
Ты будзеш жыць… найму кватэру;
На пражыцьцё ты будзеш ме́ць,
А вольнай хвіляю часьце́нька
Прыду з табою пасядзе́ць.
АГНЕША.
Ну хіба так…
АНДРЭЙ.
Ось дзякуй Богу!
(сарваўшыся ад радасьці).
Агне́ша, мілая мая,
Дык ты ўжо згодна, ты пазволіш?
Ах вельмі-ж ўдзячны табе́ я
(цалуе рукі і скронь).
ДЗЕД (да Бабы)
Ну, во! спрачалася старая
І надарма… ты чуеш… не?
АНДРЭЙ.
І помні, зорка, дарагая,
Калі зусім спрыяеш мне́,
To не забудзься аб дзіцяці,
Прыходзь даве́дацца і знай,
Ніхто ня скрыўдзе, не зачэпе
Цябе́ на‘т словам…