Панъ ы мужыкъ
(сельскаӑ каска).
Быў ў аднаго пана мужыкъ, служыў ёнъ свайму пану щыраю праўдаю, панскаго дабра шкадаваў, якъ свайго, и быў самъ ве́льми біе́дны чалавіе́къ. Усіе́ дваро́выяе яго ня любили, што ёнъ таки́ чэсны и захаціе́ли якъ-не́буць яго згубиць. Нагаварыли яны на яго па́ну и пара́яли, няхай панъ пашле яго зъ ли́стамъ у вяли́зну на́тта жъ дарогу. Пакли́каў панъ мужыка й кажаэ: — «На табіе́ гэты листь, заняси яго да такого й такого двара, да такого й такого пана, да глядьзи, прыняси мніе́ назатъ адъ яго адвѣтъ». Пашоў сабіе́ біе́дны мужыкъ дарогаю, идьзе гуо́тъ, идьзе дру́ги, идьзе трэци. Оть, расъ утамиўся ёнъ ся̆ро̆тъ ночы зъ дароги, зайшоў на поляе, лёхъ патъ ко́пу ды й заснуў. Тольки ёнъ заснуў, ашъ чуяе — ніе́дьзя крычыць ніе́хто ня своимъ голасамъ: «Рату́й, якъ Бога баисься!» Кинуўся ёнъ тады на гэты крыкъ, ажъ бачыць ў поли гарыць капа́. Стаў туо́й мужыкъ яе тушыць, а съ капы выскачыў гатъ и муо́цно абвиўся яму на шы́ю. Якъ ёнъ яго ня аткидаў, якъ ня аддьзираў, — ния́къ ня ниякъ ня можаэ. Тымъ часамъ гатъ стаў яго прасиць па-чалавіе́чы: «Ня ки́дай», кажаэ «мяне, чалавіе́ча, ту́така, адняси мяне лѣпшъ на такуў гору, якую я табіе́ скажу». Пажа́лаваў мужыкъ таго гада и панесъ яго на вельми крутую гару́, а на туй гары да такъ пякло́, да такъ было́ го́рачо, што нельга было ўтрыма́ць. Ишоў ёнъ, ишоў съ
