ХЛЕБ.
Стаў ганяць стараста Пранука ажно ў паветовы горад адбываць там нейкіе павіннасьці. — «Ах, каб з вас духі павыганяло!» — замарматаў пад нос Пранук, але-ткі, хоцькі-няхоцькі, закінуўшы на плечы торбу с хлебам, пацягнуўся.
Раніцай — халадком — ісьці было нішто, але пад паўдня стала прыпекаць, ногі пачалі млець, а тут ешчэ вяровачка ад торбы с хлебам муляе плечы Пранука. А ў дарозі, вядомая рэч: зразу зусім не чутно ціжару, а прайдзі далей, дык і хунт пудам здаецца!
Перакідываў Пранук торбачку з аднаго плеча на другое, перакідываў, дый так нічога: рэжэ!
— «Вось, каб цябе ліха!» — стаў нарэкаць Пранук, — «сам чуць цягнуся, а тут ешчэ і хлеб нясі»…
— «Ня ты мяне нясёш, а я цябе нясу», — адзываецца хлеб с торбы.
Забыўся Пранук і на дзіва, што хлеб загаварыў, толькі ешчэ горш узлаваўся:
— Дык ты гэтак?! Мала таго, што на плячох маіх ляжыш, — ешчэ агрызацца уздумаў? Вось-жэ паглядзім, хто каго нясе!» — дый бразь торбу с хлебам аб зямлю, а сам ажно ходу са злосьці падбавіў.
Ішоў Пранук, ішоў доўга; але што-раз часьцей садзіўся спачываць, што раз часьцей уздыхаў, што раз часьцей сплёвываў і, не прыждаўшы ешчэ вечэра,
