а не спадзявацца на госпада! Не маглі поўгадзіны без тутуню!..
Язэп. Ды хто-ж яго ведаў, што так здарыцца! Прышоў дадому, а там Палашка затрымала…
Несьцер. Чаго яна прыходзіла?..
Язэп. Хто вас разьбярэ!.. Пра цябе пытала… Хоча ў малочнае таварыства ўступіць ці што… Не разабраў, што яна і казала — сьпяшаўся да млыну… Яна тут з бацькам трохі паспрачалася.
Несьцер. Што? сварыліся?
Язэп. Ды не, ня вельмі… Ён на яе гыркнуў.
Несьцер. А яна што?
Язэп. Ды нічога, не зьвяртае ўвагі… Ужо як Шчусь з Самахвалам пайшлі адсюль, дык яна мне казала, што гэта Шчусь наўмысьня парваў правады… (Хітра). Цябе, мабыць, засаромілася, дый уцякла.
Несьцер. Дурніца!.. (Пауза). Глядзі, чортавы гады!.. То камуну кулацкую рабілі, а цяпер, як ня вышла, хацелі машыну сапсаваць?.. Брэшаце!.. Рукі кароткія!..
Язэп. Бязумоўна, кароткія!..
Несьцер (заўважыўшы). Пачакайце, дзед… Вунь Палашка ідзе, можа гаворка якая будзе… Ідзеце ў млын… Пасядзеце там каля машыны…
Язэп. А чаго-ж, можна… Гаварэце сабе… (Ідзе, аглядаецца). Слухай, сынку, памірэцеся з ёю…
Несьцер (сурова). Ня ваша справа гэта, дзед.
Язэп. Ды, вядома, не мая.
Несьцер. Ідзеце!..
Язэп. Іду, іду. (Уваходзіць у млын, круцячы галавою).
