|
Вайна і пажар…
На вогнішчы людзі
Жывуць басымі.
— Няўжо ж гэтак і будзе?
Свой уласны дар
У чужых просім мы?
Працуй — на пана,
Працуй — на падпанка
Жыць стала пагана.
А тут яшчэ з самага ранку
Усякі чорт лезе ў балота
Ну, й ёсьць-жа людзям. ахвота?
Крыжам-бы іх — каля плота,
Ды — трах!
Які тут страх?!.
А ты маучыш.
Цягвучы сам цяжкі крыж.
Крыжамі уставілі поле, —
Пад крыжамі — магілы,
Шлях класьці да Волі
У людзей няма сілы.
— Эх, жыві, як папала…
А для жыцьця мала
Аднаго толькі хлеба.
Пагуляць бы, душу адвясьці!…
Эх!… пусьці!!!
На усходзе зардзелася неба;
Нібы золата падаюць косы,
На зямлі — агнявыя палосы, —
Дзень новы, новыя ночы,
Век новы: агню, дыму, попелу…
Будзе шмат каму горача,
Нам толькі цёпла,
Дармо, што мы босыя!
|
