Старонка:Беларускі правапіс (1925).pdf/155

А у боры вецер кветку
Да грудзей тваіх схіляў;
і ў табе касец улетку
Пот крывавы абмываў.

Над табою месяц круглы
Ў ясным небе ціха плыў,
І з табой высокі, смуглы
Лес ціхутка гаманіў.

Перарэзаў край ты родны
Беларуса-бедака…
О, наш чысты, наш слабодны,
Нёман, быстрая рака!

Ты цячэш далёка — знаю:
Ў землю Літвы і нямцоў…
Раскажы-ж чужому краю
Пра жыцьцё тваіх сыноў!

Я. Колас.

|}

2. Закліканьне вясны.

Ты прыдзі, вясна жаданая, прыдзі!
Гукам жыцьця, песьняй працы загудзі,
На узгоркі, на нізіначкі зірні,
Сон трывожны, сон наш цяжкі разгані!

Ты нясі нам радасьць, сілачку нясі,
Нашу ленасьць і нядбаласьць атрасі!
Ты ляці на крыльлях выраю скарэй,
Абмахні цяплом пахілых, абагрэй!

Наша жыцьце, нашу долечку пабач,
Над жытамі цёплым дожджыкам заплач,
Пракаціся громам-музыкай ўгары!
Ты ідзі, нясі цудоўныя дары,

Каб ўзбагацеў добрым засевам наш край.
Ты прыдзі, ў адзін тон з намі засьпявай,