Старонка праверана
Іду. А за мной сьледам-лазам
Паўзуць зьністажэньні, руіны.
Я—мору тварэц бязупынны,
Я—сейбіт бязьмежнай заразы,
Мой скіпетр—лядзянячы молат,
Ім рабству дыхтую указы,—
Бо Голад я, Голад!
Пад чорным маім уладаньнем
Сіроцтва гне корна калені,
І ўдоўства галосіць літаньнем
На голым магільным каменьні.
Мне гымны складае вякоў лад—
Мне, сытаму лудаў кананьнем,—
Бо Голад я, Голад!
1—X—21 г.
|}
