Хацеў анэгдысь апраўдацца
Дык яна стала сьмяяцца.
Назвала мяне дурак,
Кажа, табе і трэба так.
Бывай здароў!.. Дык глядзі
Да мяне ўжо прыпаўзі.
II.
— Саўсім ужо парог прастыў
Ад таго, як я тут быў.
Нечага суседа маю,
Што прыду дык наракаю.
Дзеж! ані вухам не вядзець,
Ані прыдзе пасядзець.
Каб я й саўсім канчаўся-б;
Так ён бы й не паказаўся-б
Толькі ты ўсё цягайся!
Пахвалёны, як маешся!
— Дзякуй што не забываешся.
Болі трохі часу маеш.
Ведаеш, што я адзінокі
Ды яшчэ і хірска залезла у бокі.
Казаў бы, там што ірвецца
Проста ня маю дзе дзецца.
Не дае ні сесьць, ні легч
Сёньня ўжо прабаваў на печ,
Пёкся аж скура гарэць стала
А ўсё пароць не перастала.
Проста ўсё так сама давіць:
Ці тут каб шклянку паставіць?
Бывала боль у баку,
Праходзіла ад бабку.
Што рабіць і сам ня знаю,
Ды яшчэ і бяду маю.
А нех цябе люд ня знае,
Прынёс табакі, дык гнілая.
Ці яна была чым акрапляна,
Каб яна была ня знана.
Проста ня маю ані нюху
Уся ўзялася у пляйтуху.
