Зьняўшы с прымурку карты, варажбітка скартавала іх і пачала раскладаць. Падумаўшы троху, іна сказала, што мужыка ураклі, і помач ат уроку можэць даць толькі тутэйшы селянін Кірыла, удавец.
Пазвалі Кірылу.
Праз паўгадзіны скрыпнулі дзьверы і ў хату уваліўся Кірыла, высокага росту, плячысты, не стары яшчэ мужчына, з багатымі на дзіва вусамі.
— «Во і ратунак тут! Прасі, кабетка, яго палячыць. Я с прыкананьня кажу, што будзе ўсё, чаго жадаіце».
— «А дзядзічка! а каласок! а збаўца, памажы!» кінулася старая да лекара: «хоць бы адно дзіцянё; я-ж маці, свайго дзіцяці шкода, марнуіцца, бедная, сьвету не бачыць….» —
Кірыла зірнуўшы на маладзіцу, пакруціў чорные як смоль вусы і пачаў тоўстым басам:
— «Памагчы-то можна, але, як я бачу, бязплодзьдзе дужа далёка засела у дачкі», сказаўшы гэта, папрасіў падаць конаўку вады.
Падалі.
Кірыла ушчаміў у магучых руках конаўку і стаўшы у кутку, нешта плявузгаў, плявузгаў і нарэшці даў маладой, каб сама па троху піла і мужыка калі-ні-калі трактавала. Кірыла пры гэтым с прывычкі сказаў, што лекарства гэта хваробу як гужам адойме, а здароўе як мехам прыпрэ.
Старая тым часам, дастаўшы с торбачкі бутэльку картаплянкі, паставіла яе на стол.
Кірыла, як згледзіў гэткі трактамэнт, зда-
