На аднэй палянцы яны заўважылі, што пад дрэвам нешта варушыцца.
Асьцярожна пачалі падыходзіць і спыніліся ня ведаючы, што рабіць далей. Перад імі быў боа, мэтраў 6 даўжыні і адпаведнай таўшчыні. Вольна раскідаўшы свае колцы, ён абедаў і так быў заняты гэтай справай, што нават не заўважыў гасьцей.
Ды зразумела: ён трымаў у роце жывёліну, якая была разоў у дзесяць шырэй з яго горла. З рота толькі былі відаць заднія ногі, хвост і частка цела. Гледзячы на гэты абед, цяжка было вырашыць, каго шкадаваць ці жывёліну, ці зьмяю. Здавалася, што зьмяя зусім удавілася: глотка яе была так расьцягнута, што здавалася вось-вось разарвецца; сківіцы стаялі па простай лініі зьверху ўніз; вачэй ня было відаць, ды і наогул нельга было пазнаць зьмяінай галавы. Напружанасьць была такая, што жудасна глядзець.
Вось крыху адпачыўшы, пачала яна варушыць горлам. Страшэнным усілкам пасунула яна здабычу на які-небудзь сантымэтр, а потым зноў замерла.
— Пры такіх умовах няма чаго яе баяцца, — сказаў Піп і падышоў бліжэй.
— Асьцярожней, туан! У яе яшчэ хопіць сілы, каб абкруціцца хвастом, — папярэдзіў Нонг.
Бао ўжо заўважыў гасьцей і, не адварочваючы ад іх галавы, пачаў сунуцца далей. Сьмешна было глядзець на галаву, якая сама цярпела страшэнную пакуту, а другім нібы пагражала. Тады Піп нацэліўся і пусьціў у яе кулю. Забілася страшыдла так, што гальлё паляцела навакол, а абодва паляўнічыя кінуліся назад. Яшчэ куля-другая, і зьмяя стала нярухомая.
— Адзін раз у два тры месяцы прыходзіцца беднай абедаць, ды і то перашкодзілі, — сказаў Піп, кратаючы яе нагой.
Праўду кажучы, гэтыя страшэнныя зьмеі, з пароды пітонаў (удавы, душыцелі), зьяўляюцца для людзей самымі няшкоднымі. Атруты яны ня маюць, задушаць, праглынуць якую-небудзь жывёліну ды ляжаць сабе адзін-два месяцы. На чалавека могуць напасьці толькі тады, калі іх раздражняць, або якім-небудзь чынам ён сам трапіць да іх у абнімак. У гэтых адносінах куды больш небясьпечны тыя невялікія гадзюкі, якія сваім выглядам не палохаюць людзей, але хутка адпраўляюць на той сьвет.
Праз некалькі крокаў яны ўбачылі і страшную, і небясьпечную.
Над крушняй каменьня кружылася птушка. Кружылася навакол, перапалохана крычала, білася крыльлямі, але ўвесь час не адводзіла вачэй ад нейкага пункту на зямлі.
А там ляжала зьмяя, мэтраў паўтара даўжынёю і, крыху падняўшы галаву, не адхіляла вачэй ад птушкі. Зьмяя была чырвона-жоўтага колеру, а на галаве выразна вызначыліся два злучаныя кружочкі, вельмі падобныя да акуляраў.
74
