нулі сваімі даўжэннымі рукамі, — варушыцца і нават здаецца лёгкай. Ну, і пацягнулі да сябе.
Піп зараз-жа ўхапіў стрэльбу, нацэліўся, — і адзін з гібонаў паляцеў на зямлю разам з палаткай. Рэшта малпаў закрычала такім моцным голасам, што Піп мімаволі падняў рукі да сваіх вушэй. Усьлед за гэтым яны зьніклі.
На зямлі-ж застаўся свавольнік, які заплаціў жыцьцём за свой жарт. Ён быў ростам адзін мэтр, затое шырыня распасьцёртых рук была больш за два мэтры. Высокія грудзі і моцныя плечы сьведчылі аб сіле, але далей уніз ён параўнаўча быў вельмі тонкі. Нават сярод малпаў гібон вызначаецца сваёй брыдкасьцю, але затое лічыцца найлепшым сьпеваком перад усімі іншымі малпамі. Дзеля гэтага пад падбародкам у яго вісіць мех, які ў час крыку надзімаецца, як пузыр.
— Цікава будзе мець яго на памяць, — казаў задаволены Піп і загадаў асьцярожна зьняць скуру і галаву, каб захаваць іх.
Праз дзьве гадзіны рушыліся далей. Усё было яшчэ мокрае ад учарашняга дажджу, але сонца сьвяціла весела і настрой у падарожнікаў быў вельмі добры. Паступова мясцовасьць пачала паніжацца, усё вільготней рабілася зямля, часьцей і гусьцей рос бамбук. Пачалося балота. Хоць і добра ведаў Хаон мясцовасьць, але і яму прыходзілася ламаць галаву, каб знайсьці больш-менш даступную дарогу. Ён круціў і ўправа, і ўлева, амаль-што не вяртаўся назад, вышукваючы сушэйшыя мясьціны. Бяда толькі была з мулам, які сваімі капытамі загразаў глыбей за ўсіх.
— Ці прабярэмся мы з ім? — трывожыўся Піп.
— Паспрабуем, — адказаў Хаон. — Мне здаецца, да бліжэйшага сухога абшару, як-небудзь дабярэмся.
— А ці ня лепей будзе абматаць яму ногі лісьцем ды травой, каб ён меней загразаў? — прапанаваў Нонг.
— Гэта добрая думка! — адазваўся Хаон. — Давайце паспрабуем. Праз некалькі хвілін мул быў «абуты» у шырачэзныя боты. Хоць і няёмка было яму ісьці ў такіх куксах, хоць і ўпіраўся ён спачатку, але загразаў значна меней. Праўда, ён хутка знасіў свае боты, але зусім проста было абуць яму другія. Адзін раз прышлося пераходзіць такое месца, дзе і боты не маглі памагчы, бо людзям прыходзілася ісьці па жэрдках. Тады для мула спэцыяльна зрабілі з бамбуку грэблю.
Дарога цягнулася вельмі доўга. Нават спыніцца ня было дзе, каб адпачыць. Шчасьце яшчэ, што надвор’е спрыяла: у гэты дзень зусім ня было дажджу. Нарэшце, а гадзіне чацьвёртай, вышлі на сухое месца, дзе нават былі ўзвышшы і скалы.
Выбралі прытульнае месца пад скалой, ля крыніцы, і разьмясьцілі свой лягер.
— Гэта будзе нашым домам, — сказаў Хаон. — Адсюль мы ўжо адны будзем хадзіць ва ўсе бакі. Мне самому можа трэба будзе патрапіць дзень ці два, каб высачыць зьвера.
72
