Палова кругавіду была ахоплена чорнымі хмарамі, якія клубіліся, нібы дым. У гэтым чорным хаосе бязупынна блішчала маланка. Ад хмараў, нібы заслона, спускалася на моры шэрая дажджавая сьцяна, а пад ёй пенілася і бялелася мора, быццам сьнежнае поле.
А ў гэты самы час з другога боку, мора спакойна ласьцілася пад сонцам, ня думаючы аб тым, што яго чакае.
Сьцяна шпарка набліжалася. Паперадзе, нібы разьведчыкі, наслася атара «баранчыкаў[1]».
Яшчэ хвіліна — і навала праглынула абедзьве лодкі…
................
Гадзіны праз паўтары выглянула сонца і ўсё навакол прыняло ранейшы выгляд. Толькі акіян цяжка дыхаў, нібы змораны барэц.
Варожых лодак ня было ўжо відаць: прырода «памірыла» іх. Вось у адным месцы высоўваецца з вады галава і зноў апускаецца пад ваду. Бурбалкі сьведчаць, што справа гэтага чалавека скончана. Там далей валтузяцца разам два чалавекі, чапляюцца адзін за аднаго, перашкаджаюць адзін аднаму, боруцца, каб расчапіцца. Гэта мацнейшыя з каманды катэра. Але моц іх ужо страчана ўся за гэтыя паўтары гадзіны. Цяпер яны капошацца амаль у няпрытомнасьці. Зараз будзе і іх канец.
Дасканалы катэр, з моторам і іншымі жалезнымі рэчамі затануў. А вось простая драўляная лодка, здаецца чарнеецца. Так, гэта яна, але перавернутая. Горб яе спакойна калышыцца на вадзе, нібы кіт.
Побач з ёй галовы. Адна… дзьве… чатыры… Усе!
Плаўцы ледзь варушацца. Але рухі спакойныя, упэўненыя. Здаецца, людзі не змагаюцца за сваё жыцьцё, як тыя, а нібы адпачываюць. Так яно і было. Яны прадбачылі такое здарэньне і прывязалі да краёў лодкі вяроўкі. Калі лодка перавярнулася, яны прымацаваліся да яе гэтымі вяроўкамі. Але і ў такім стане ня кожны здолеў-бы ўтрымацца.
Шквал ахапіў нязначную частку мора і прайшоў хутка. Таму і хваляваньне супакойвалася досыць хутка.
— А дзе-ж яны? — прамовіў нарэшце Салул і, зачапіўшыся за лодку, прыпадняўся, каб зірнуць навакол.
— Няма. Нічога ня відаць.
— Туды ім і дарога.
Але трэба было падумаць і аб сябе, бо і іх становішча было ня надта прыемным.
— Давайце паспрабуем перавярнуць лодку, — сказаў Салул. — Я думаю, з дапамогаю вяровак мы зможам гэта зрабіць. Кіньце сюды праз верх вашы канцы і вазьмеце падыспадам нашы. Мы ня толькі зможам цягнуць, але яшчэ і ўпірацца нагамі ў процілеглы бок. Сюды хай цягнуць тры чалавекі, а падыспадам хопіць і аднаго.
- ↑ Баранчыкамі на моры завуць дробныя хвалі з белымі грабянямі.
188
