і ніякага дачыненьня да «Саардама» ня маюць. А калі будзе хто-небудзь з каманды, гэтага ўжо нельга будзе зрабіць.
— У такім разе, — заўважыў Гейс, — нельга пасылаць і моторны катэр, бо пазнаюць, адкуль ён.
— Правільна! — сказаў Салул, — нават парус трэба ўзяць, каб лодка мела звычайны рыбацкі выгляд.
— Але тады зноў нязручна, — казаў далей Гудас. — Каб нас не заўважылі з берагу, нам трэба будзе стаць прынамсі за 40 кілёмэтраў ад берагу, а для лодкі гэта будзе вялізнае падарожжа ды і марудная справа.
— Тады мы да сьвятла пад’едзем бліжэй, спусьцім лодку, а самі ад’едзем. А ўвечары зноў пад’едзем на спатканьне.
Апоўначы карабель, патушыўшы агні, паплыў да берагу. Праз некалькі часу наперадзе паказалася няясная, цёмная лінія. Яна ўсё набліжалася і павышалася. Вось недзе далёка справа мігціць агонь. Але насупроць пакуль што ня відаць нічога. Чорныя муры пасунуліся яшчэ бліжэй. Вось ужо чутно, як гудуць буруны між рыфаў.
— Усе добрыя людзі заўсёды, як мага, уцякаюць ад рыфаў, а мы павінны набліжацца да іх, — прамовіў Гейс.
— Затое, калі нам удасца іх узяць, дык яны самі будуць служыць нам абаронай, — сказаў Салул.
А ўзяць іх мог адважыцца толькі той, хто не шкадуе ні сваёй галавы, ні карабля. Тыя ціхія невялікія хвалі, што пяшчотна калыхалі карабель сярод акіяну, тут адразу рабіліся вялікімі, разьюшанымі. Карабель павінен быў даць задні ход, каб яго ня прыбіла да рыфаў.
Хвалі кідаліся на скалы, адбіваліся назад, зноў кідаліся, круціліся, раўлі і пеніліся, каб толькі прарвацца на той бок агарожы. Але тыя, каму гэта ўдавалася, адразу трацілі сваю моц і злосьць і рабіліся ціхімі, як авечкі. Яны пяшчотна плюхаліся ля падножжа муроў, нібы просячы выбачэньня за тое, што нахрапам праціснуліся сюды.
Усё гэта адбывалася ў добрае, ціхае надвор’е. Што-ж тады павінна быць у буру?
Спусьцілі шлюпку. У ёй разьмясьціліся 12 чалавек пад кіраўніцтвам Гудасава памочніка — Сідана.
— Рабеце сваю справу, таварышы, — сказаў на разьвітаньні Гудас. — Заўтра ўвечары мы будзем тут.
У гэты момант высока на беразе заблішчаў агонь…
Усе ўздрыгануліся. Хто гэта можа быць? Голяндзкая варта? Ці тутэйшыя жыхары? А можа нават і свае?
— Я думаю, гэта не голяндзкая варта, — сказаў Салул, — бо яна не запальвала-б агонь, які можа нас папярэдзіць.
— І я так думаю, — адазваўся Гейс. — Ну, а калі не? Тады, значыцца, мы самі палезем ваўку ў пастку.
131
