Але аб небясьпецы ніхто і ня думаў, нават само начальства.
Ну, хто мог пагражаць дзяржаўнаму ваеннаму караблю ў моры?
Ці ня гэтыя вунь няшчасныя падняволеныя рыбакі, чаўны якіх відаць навакол у розных мясцох? Зразумела, такая думка не магла нікому прыйсьці ў галаву ў пачатку 1926 году.
Палова каманды складалася з салдат-тубыльцаў, набраных з розных выспаў і вымуштраваных ня горш ад голяндцаў. Тут былі і з Суматры, і з Борнэо, і з Цэлебесу, але большасьць была з Явы. Убраныя ў вайсковае адзеньне, яны мала адрозьніваліся ад белых; толькі колер ix цела быў або жаўцейшы, або цямнейшы.
Сярод іх вызначаўся баліец (з выспы Балі, на ўсход ад Явы) Салул, высокі, худы, з гаручымі вачыма. Дзесяць гадоў назад ён неяк трапіў на сталую работу ў ваенна-морскія майстэрні ў Сурабайі. Праз некалькі год ён ужо лічыўся кваліфікаваным рабочым і цяпер на «Саардаме» быў прызначаны па сваёй спэцыяльнасьці.
Як добры гаспадар, ён увесь час хадзіў па караблі, усё разглядаў, кратаў; там прыстукне, там падправіць. Начальства толькі цешылася, гледзячы на яго.
Тымчасам «Саардам» абмінаў некалькі голых выспак, сярод якіх адна была асабліва цікавая. Яна выглядала, як звычайная верхавіна гары, але з аднаго боку яна была нібы адсечана зьверху ўніз. Пасярэдзіне засталося паглыбленьне, нібы калісьці з-пад зямлі тут ішоў ход.
— Кракатау! — пачуліся галасы, і ўсе сталі глядзець на гару з нейкай асаблівай увагай.
Голая скала, бяз ніводнай зялёнай расьлінкі, была мертвая. Толькі некалькі чаек кружыліся над ёй. Вада ціха хлюпалася пад гарою. Здавалася, нейкая цішыня і супакой ішлі ад гары і захаплялі людзей.
— Хто-б мог падумаць, — прамовіў лейтэнант, — што гэта ціхая скала загубіла 40.000 людзей і зьнішчыла некалькі гарадоў? Шчасьлівец Гуз, здаецца, сам бачыў гэтае цікавае зьявішча? — зноў зьвярнуўся ён да боцмана.
Люлька Гуза задымілася яшчэ мацней. Відаць было, што ён перажываў жудасныя ўражаньні.
— Нікому не жадаю я такога шчасьця, — сказаў ён, сьціснуўшы зубы і ня вымаючы люлькі з рота.
— Раскажы, раскажы, як была справа! — пачалі прасіць з усіх бакоў.
Гуз засоп яшчэ болей, потым вынуў люльку з рота, вытрас яе аб борт, схаваў у кішэню і павольна пачаў:
— Мне было тады гадоў пятнаццаць[1]. Мы жылі вунь там у Анжэры. Ля гэтай выспы мне прыходзілася раз праяжджаць. Яна
- ↑ Катастрофа адбылася ў 1883 г.
8
