Старонка:Аматарскі зборнік (1929).pdf/25

Хвасты, холад, недастача;
Ўсякі ўсё пражыў што мог!
Страляніна, барыкады,
Ані хлеба, ні мукі,
Рэвалюцыя, напады,
Самачын, бальшавікі!
Рузя бедная марнея,
Бяз пары ўжо адцьвіла,
І дзіцятка мізарнея,
Найці працы не магла.
І з пачуцьцём рупнай маткі,
Для дзіцятка ледзь жыла,
Прадала ўсе манаткі,
І машыну прадала.
Ўжо-б вярнулася б да дому;
Уцячы каб ад бяды.
Ці-ж неведама нікому
Ехаць як было тады?
Да вагонаў не дабіцца,
І ня выйдзяш, хоць крычы!
Дзе-ж ёй з дзіцям там садзіцца?
А людзей як шаранчы!
Ўсе аблепляны вагоны,
Бы ля вульля пчолаў рой:
Верх, бакі і ўсе староны —
Зьгінеш Рузя — Божа мой!
Ў ногі-б пала: бацьку, матцы,
Ня цярпела-б гора так!
Бо, бацькі на гаспадарцы,
Ды дабрацца да іх як?
За апошні грош з машыны
Апарацік набыла
І, таксама як мужчыны,
Па бульварах пачала:
Пяць мінутавыя зьнімкі,
Бо, умела гэту часьць.
Можа гэныя карцінкі,
Ей памогуць, як Бог дасьць?
Такім чынам зарабляла,
Хоць пражыць хапала чуць —
Летам з кодаком стаяла,
Зімой жыла дзе-небудзь.
Быў на гэтую часіну,
Крэўны з матчынай рукі:
Жалеў моцна ён дзяўчыну —