СЯРГЕЮ ЕСЕНІНУ
Мне прасьпяваў Ветру Сьвіст Аднойчы зусім Ды нядаўна, Што кудры Твае Завіліся Па вяроўцы Дзіка І „слаўна“.
Не хацелася верыць… Ці можа быць, Што поэта Такі Заліхвацкі Супроць хваляў Плыў, Не даплыў, — Зубамі Апошні раз Ляснуў?!.
