Старонка:Адвечная песьня (1910).pdf/6

Голад і Холад (разам).

Мы будзем хадзіць за им парай,
Наводзіць балесьці і хмары,
Душой і хацівай трасьці,
Адвечные казкі плясьці.

Хай чуе і сілен, і молад,
Як страшэн, і голад і холад.
І рыне ў магільны пясок
Праз стужу, праз хлеба кусок.

Хор.

Гэй, спраўма над им тут хрысьціны
Сьлязы і крыві церушынай!
Хай будзе ні мал, ні вялік,
Ніхай носе імя: Мужык.

|}

Дзіцянё заплакало; цені разьбегаюцца і нікнуць.

---

II. На службе. Дворны папар, лагі. Недалёка лес. Дзень хмурны: слата. Пасецца скаціна; каля яе снуе маленькі пастушок. Апратка у яго паабрываная. Босы. У ззябнутых руках трымае бяроставую трубу. 3 лесу дарогай паказываецца кабеціна, — яго матка.

Пастушок.
Ў сваей хатцэ і пры матцэ
Жыў ня жыў,
Беда выпхнула бадзяцца,
У сьвет пабрыў.