Подумаем ящо цяпер, чи к примеру, якій-небудць Иван чи Степан доробиушисе своей працой богатцва и купиуши за свой запрацованый грош земли, мае права гета богацтва и землю оставить свояму сыну, чи брату, чи навет оддаць кому захоче? Пеуне што мае гета права и нихто не може яму не позволиць разпаражацса своим добром: якаяж былаб справедливосць каб дяцем одбирали бацькоущину дзе ли таго тольки што яны не сами яе здобыли. Калиж мужицкая земля и гаспадарка пераходзюць з бацьки на сына. дык и панскій вяликій маентек по справедливосци повинен оставацса после бацьки сыну чи другому наследнику. Сын богатаго мужика, получиуши наслецтва по бацьку, сядзиць сібе у сяле, живець добра, хоць може кали и меней працуе за других мужикоу; яго щасце што яму досталася богатая бацькоущина, так сама и пан у дваре, яго щасце што бацька оставиу яму пекный маентек и што ен може меней працоваць от других. Не глядзи заздросным воком на чужое добро, каб хто збоку и на твое добро не позаздросціу; не отбирай чужого, каб и у цябе не отобрали таго што маеш чи сам здабыуши, чи от бацькоу достауши.
