ехаў Дональ, тым хутчэй скакаў за ім конь. Усякі раз, як Дональ аглядаўся, ён бачыў сваю цешчу з паднятым угару мячом, каторым, як яму здавалася, яна хацела яго забіць.
А Джэк, які зрабіў усю гэту гісторыю, схаваўся з паўвярсты ад дому каля дарогі, і, калі Дональ, перапалоханы на сьмерць, параўняўся з ім, выйшаў на дарогу і запытаўся, як быццам нічога ня ведаў:
— Чаго гэта ты так прэш, Дональ?
Дональ паказаў пальцам праз сваё плячо. Джэк падскочыў да жарабца, застанавіў яго і павёў дамоў, а нябошчыцу зьняў з сядла.
Апамятаўшыся ад перапуду, Дональ зьявіўся да хаты зусім змарнеўшы.
— Калі цешча будзе кожны дзень падымацца з дамавіны і пужаць мяне, дык ужо лепш я адразу зраблю сабе сьмерць.
— Не бядуй, — сказаў Джэк. — Што ты мне дасі, калі я пазбаўлю цябе ад цешчы?
— Дам табе ўсё, што ты патрабуеш, калі ты толькі не захочаш лішняга.
— Што-ж, — сказаў Джэк, — калі будзеш паіць і карміць мяне, дык я гатовы назаўсёды жыць у цябе і кожную ноч сьцерагчы на могілках тваю цешчу. Сто чырвонцаў з мяне даволі.
Дональ згодзіўся плаціць яму сто чырвонцаў штогод, і яны трэці раз пахавалі старую.
Джэк так добра сьцярог на могілках, што старая ўжо больш не паднімалася.
Дональ з жонкай ізноў зажылі спакойна, а Джэк, дастаючы сто чырвонцаў, лічыў сябе шчасьлівейшым чалавекам ува ўсёй Ірляндыі.
._%D0%9A%D0%B0%D0%BD%D0%B5%D1%86_4.jpg)
