— А, ты ўжо тутака? — пазяхнуў ён. — Няўжо-ж сьвітае?
— Да раньня яшчэ далёка, — але-ж у нас захварэла карова, і я гатую для яе пойла на агню. Выбачай, што я разбудзіла цябе.
— Не, не, ты мяне не разбудзіла! — сказаў Маніс. — У мяне страшэнна баліць калена, — пачаў ён, паціраючы калена.
— Я моцна ўдэрыўся каленам і яно мяне іншы раз мучыць па ночам. Баліць так моцна, што іншы раз буджуся ночаю, у самы моцны сон. Але нішто так добра не памагае, як сажа. Трэба пабраць болей сажы ў коміне і добра нацерці ёю калена.
Сказаўшы гэта, Маніс схапіў кручок і пачаў калупаць ім сажу ў трубе, якая была якраз над катлом. З кожных шасьцёх кавалкаў сажы, падаўшых уніз, пяць пападалі ў кацёл. Парашыўшы, што ён досыць папсаваў пахлёбку, Маніс узяў шчопаць сажы з печкі і пацёр ёю сабе калена.
А цяпер, — сказаў ён, — мне зробіцца лягчэй, я буду моцна спаць і не прачнуся аж да раніцы. І ён разлёгся на падлозе і захрапеў.
Старая ледзьве ня плакала ад злосьці, што ёй сапсулі вячэру. Пайшоўшы да старога, яна расказала, што здарылася з іхняю вячэраю. Ён страшэнна зазлаваўся і запытаў, ці заснуў ужо Маніс. Пачуўшы, што заснуў, ён загадаў старой сьпячы хуценька на гарачым попелу аўсяны каравай.
Старая дастала аўсянай мукі, замясіла добры каравай, паставіла яго ў прысак і села каля яго, чакаючы, пакуль сьпячэцца.
Не прайшло і хвілі, як Маніс не сваім голасам закрычаў, як быццам праз сон, ускочыў, пачаў праціраць вочы і азірацца навакола. Угледзеўшы старую, ён прастагнаў: — Ах, ты ўжо тутака? Як я рады; у мяне на душы цяжка, як быццам стопудовы камень ляжыць на сэрцы і не дае мне заснуць. Я хачу, каб на душы палягчэла, — гаварыў далей Маніс, — а потым засну крэпка і буду спаць усю ноч. Я табе раскажу, што мяне мучыць.
