— Ах ты бедны мой млынок! — пашкадавала яна. І пакруціла яго.
Тым часам ужо надыйшла ноч, і яна ўвайшла ў млын, дый паклалася спаць за дзьвярыма.
Ведзьма, вярнуўшыся да хаты, не знайшла ўжо там дзяўчыны. Кінулася яна да коміну і ўбачыла, што торба зчэзла.
Яна страшэнна зазлавалася і кінулася даганяць дзяўчыну:
Дабегла яна да каня, дый пытаецца:
— Косю, косю, ці ня бачыў ты маей служанкі са скураной торбай, з срэбрам-золатам?
— Табе мусіць здаецца, што ў мяне толькі і работы, што сьцерагчы тваіх служанак, — адказаў конь. — Ідзі, шукай сабе ў другім мейсцы.
Тое самае сказалі авечка, казёл, печка і карова. Урэшце, убачыла яна млын.
— Млын-млынок, ці не бачыў ты маей служанкі са скураной торбай, а ў ёй срэбра-золата?
— Падыйдзі бліжэй і скажы мне на вуха, — адказала мельніца.
Ведзьма падышла да млыну бліжэй, а ён закруціў яе ў свае колы і змалоў на муку.
Падаючы, Ведзьма ўпусьціла з рук сваю белую кульбаку. Млын загадаў дзяўчынцы, каб яна гэтаю кульбакаю ўдэрыла па двом каменям, што ляжалі за дзьвярыма.
Тая паслухалася, і стаўся цуд! — перад ею апынуліся яе згінуўшыя сёстры. Тутака яна ўсклала торбу з золатам і срэбрам на свае плечы, і ўсе тры яны пайшлі дамоў.
Дома маці, ня сьціхаючы, плакала і сумавала па згінуўшых дачкох. Як-жа яна ўзрадавалася, калі ўбачыла іх жывых і здаровых, ды яшчэ з торбай золата і срэбра!