Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/149

— Ах ты бедны мой млынок! — пашкадавала яна. І пакруціла яго.

Тым часам ужо надыйшла ноч, і яна ўвайшла ў млын, дый паклалася спаць за дзьвярыма.

Ведзьма, вярнуўшыся да хаты, не знайшла ўжо там дзяўчыны. Кінулася яна да коміну і ўбачыла, што торба зчэзла.

Яна страшэнна зазлавалася і кінулася даганяць дзяўчыну:

Дабегла яна да каня, дый пытаецца:

— Косю, косю, ці ня бачыў ты маей служанкі са скураной торбай, з срэбрам-золатам?

— Табе мусіць здаецца, што ў мяне толькі і работы, што сьцерагчы тваіх служанак, — адказаў конь. — Ідзі, шукай сабе ў другім мейсцы.

Тое самае сказалі авечка, казёл, печка і карова. Урэшце, убачыла яна млын.

— Млын-млынок, ці не бачыў ты маей служанкі са скураной торбай, а ў ёй срэбра-золата?

— Падыйдзі бліжэй і скажы мне на вуха, — адказала мельніца.

Ведзьма падышла да млыну бліжэй, а ён закруціў яе ў свае колы і змалоў на муку.

Падаючы, Ведзьма ўпусьціла з рук сваю белую кульбаку. Млын загадаў дзяўчынцы, каб яна гэтаю кульбакаю ўдэрыла па двом каменям, што ляжалі за дзьвярыма.

Тая паслухалася, і стаўся цуд! — перад ею апынуліся яе згінуўшыя сёстры. Тутака яна ўсклала торбу з золатам і срэбрам на свае плечы, і ўсе тры яны пайшлі дамоў.

Дома маці, ня сьціхаючы, плакала і сумавала па згінуўшых дачкох. Як-жа яна ўзрадавалася, калі ўбачыла іх жывых і здаровых, ды яшчэ з торбай золата і срэбра!