Маці запыталася, ці яна хоча цэлую ляпешку без матчынага благаславенства, ці палову, але затое з благаславенствам.
Дачка захацела цэлую і на разьвітаньні сказала:
— Калі я не вярнуся праз год і дзень, дык ведайце, што я жывая і здаровая і знайшла сваё шчасьце.
Але і яе спаткаў такі самы лёс, як і старшую сястру.
Прайшоў год і дзень, а яна ўсё не варочалася.
І тады сказала малодшая дачка ўдавы:
— Сёстры знайшлі сваё шчасьце, няўжо-ж мне прыдзецца сядзець тутака ўвесь свой век бяз працы і бяз ніякае карысьці для сябе і другіх. Сьпячы ты мне, матуля, ляпешку; пайду і я шукаць сабе шчасьця.
Маці запыталася, ці яна хоча цэлую ляпешку без матчынага благаславенства, ці палову з благаславенствам.
І дачка адказала:
— Дай мне палову ляпешкі і паблагаславі мяне, матулька.
Маці паблагаславіла яе і дала ёй палову ляпешкі.
Пасьля доўгае дарогі, таксама, як і старэйшыя сёстры, падыйшла яна да ведзьмінай хаткі. Ведзьма ўзяла і яе за служанку. Убачыўшы ў комінку торбу з золатам і срэбрам, яна схапіла яе і пусьцілася уцякаць.
Прабягаючы каля каня, яна пачула яго жальбу:
— Паскрабі мяне, паскрабі мяне! Ужо сем гадоў мяне не скраблі.
— Бедны мой косінька, — сказала добрая дзяўчына. І, паклаўшы торбу, яна скробкаю паскрабла каня.
Далей сустрэлася ёй авечка і жаласна прасіла:
— Пастрыжы мяне, пастрыжы мяне! Ужо сем гадоў, як мяне ня стрыглі.
— Бедная, бедная авечка! — сказала дзяўчына. — Я пастрыгу цябе. І яна пастрыгла авечку.
Казлу яна зьмяніла путы, пачысьціла печку і падаіла карову. Урэшце, дабегла яна да млыну.
— Пакруці мяне, пакруці мяне! Вось, ужо сем гадоў, як мяне ня круцілі. — Папрасіў млын.
