Перайсці да зместу

Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/145

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Дзяўчына сьпіхнула карову з дарогі і пабегла далей.

Нарэшце падыйшла дзяўчына да млыну.

— Пакруці мяне, пакруці мяне, — прасіў млын, — во, будзе ўжо сем гадоў, як мяне ніхто ня круціў.

Дзяўчына нават ня слухала, увайшла ў млын і лягла за дзьвярыма, падклаўшы пад галаву торбу, бо ўжо настала ноч.

Вярнуўшыся дамоў і ўбачыўшы што дзяўчыны няма, ведзьма кінулася да пячуркі, глянула ў комін і пераканалася, што торба згінула. Яна з вялікай злосьцю пусьцілася ўздагон.

Скора яна ўбачыла каня і запыталася ў яго:

— Косю, Косю, ці ня бачыў ты маей служанкі, якая маець пры сабе скураную торбу з срэбрам і золатам, што я назьбірала за маладых гадоў?

— Яна толькі што прабегла тутака, — адказаў конь.

Ведзьма зноў пабегла і сустрэла авечку.

— Авечка, авечка, ці ня бачыла ты мае дзяўчыны са скураной торбай і срэбрам-золатам?

— Бачыла, — адказала аўца, — яна нядаўна тутака каля мяне прабегла.

Тое-ж самае сказалі ёй казёл, печка і карова. Нарэшце, убачыла яна млын.

— Млынок, млынок, ці ня бачыў ты мае дзяўчыны са скураной торбай і з золатам-срэбрам, што я за маладых дзён назьбірала.

І млын сказаў:

— Бачыў. Яна вунь сьпіць за маімі дзьвярмі.

Ведзьма ўвайшла, удэрыла дзяўчыну сваёй белай кульбакай і перавярнула яе ў камень. Забраўшы торбу з грошамі, яна пайшла дамоў.

Прайшоў год і дзень з таго часу, як старэйшая дачка ўдавы пакінула матчыну хату. Бачучы, што сястры няма, сярэдняя дачка сказала матцы;

— Відаць, што сястра недзе добра жывець. Ці ня сорам мне, матулька, сядзець дома, склаўшы рукі. Сьпячы ты мне аўсяную ляпешку, і я пайду шукаць шчасьця па беламу сьвету.