Дзяўчына сьпіхнула карову з дарогі і пабегла далей.
Нарэшце падыйшла дзяўчына да млыну.
— Пакруці мяне, пакруці мяне, — прасіў млын, — во, будзе ўжо сем гадоў, як мяне ніхто ня круціў.
Дзяўчына нават ня слухала, увайшла ў млын і лягла за дзьвярыма, падклаўшы пад галаву торбу, бо ўжо настала ноч.
Вярнуўшыся дамоў і ўбачыўшы што дзяўчыны няма, ведзьма кінулася да пячуркі, глянула ў комін і пераканалася, што торба згінула. Яна з вялікай злосьцю пусьцілася ўздагон.
Скора яна ўбачыла каня і запыталася ў яго:
— Косю, Косю, ці ня бачыў ты маей служанкі, якая маець пры сабе скураную торбу з срэбрам і золатам, што я назьбірала за маладых гадоў?
— Яна толькі што прабегла тутака, — адказаў конь.
Ведзьма зноў пабегла і сустрэла авечку.
— Авечка, авечка, ці ня бачыла ты мае дзяўчыны са скураной торбай і срэбрам-золатам?
— Бачыла, — адказала аўца, — яна нядаўна тутака каля мяне прабегла.
Тое-ж самае сказалі ёй казёл, печка і карова. Нарэшце, убачыла яна млын.
— Млынок, млынок, ці ня бачыў ты мае дзяўчыны са скураной торбай і з золатам-срэбрам, што я за маладых дзён назьбірала.
І млын сказаў:
— Бачыў. Яна вунь сьпіць за маімі дзьвярмі.
Ведзьма ўвайшла, удэрыла дзяўчыну сваёй белай кульбакай і перавярнула яе ў камень. Забраўшы торбу з грошамі, яна пайшла дамоў.
Прайшоў год і дзень з таго часу, як старэйшая дачка ўдавы пакінула матчыну хату. Бачучы, што сястры няма, сярэдняя дачка сказала матцы;
— Відаць, што сястра недзе добра жывець. Ці ня сорам мне, матулька, сядзець дома, склаўшы рукі. Сьпячы ты мне аўсяную ляпешку, і я пайду шукаць шчасьця па беламу сьвету.
