Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/141

Ведзьміна Торба.

Жыла-была старая кабета. Было ў яе тры дачкі. Калі бацька іх памёр, маці ведала, што сіроты ні ў чым ня будуць мець нястачы, бо нябошчык пакінуў ім вялікую скураную торбу, набітую золатам і срэбрам. Але не пасьпелі яго, як трэба, пахаваць, як прыйшла Ведзьма, апранутая па жабрацку. Быццам просячы міласьціны, яна паціхеньку ўкрала торбу з золатам і срэбрам, дый так хуценька некудысь згінула, што ніхто ня ведаў, па якой дарозе яна пайшла.

Вось гэткім спосабам удава са сваімі дочкамі адразу зьбяднела і ёй прышлося без адпачынку працаваць, каб пракарміць і выхаваць сваіх дачок.

Калі дзяўчынкі падрасьлі, старэйшая кажа ёй аднойчы:

— Матуля, я ўжо вялікая і мне сорамна сядзець бяз ніякае работы і без карысьці дома. Сьпячы мне аўсяную ляпешку, і я пайду ў сьвет шукаць шчасьця.

Маці сьпякла ёй ляпешку і запыталася ў яе, ці яна хоча атрымаць палову ляпешкі з матчыным благаславенствам, ці ўсю ляпешку без благаславенства. Дачка згодзілася лепш узяць цэлую ляпешку, хоць і бяз матчынага благаславенства.

І вось яна пайшла ў дарогу.

— Калі я не вярнуся праз год і дзень, дык вы ўжо ведайце, што я жывая і здаровая і знайшла сваё шчасьце, — сказала яна.

Доўга яна йшла, пакуль ня прыйшла ў невядомую старонку. Па дарозе яна зайшла ў маленькую