Доўга хадзіў па зямлі Сіад. Урэшце прыйшоў ён у даліну, пакрытую мерцьвякамі, і на адным з нябошчыкаў убачыў залаты і срэбны боты. Спрабаваў ён зьняць залаты бот, але гэты, быццам нябошчык, так удэрыў яго другой нагой, што ён пакаціўся на зямлю.
— Я — Шпаркі Меч, сын караля Гішпанскага, адзін удар мой мае сілу тысячы людзей у працягу тысячы гадоў і можа выплюхнуць цэлае мора. Вось гэта маё войска, якое я прывёў з Усходу; як бачыш, — усё яно загінула.
— Як я рад, што спаткаў цябе, — сказаў Сіад. — Я-ж табе сваяк, — Сіад, сын караля Нарвэскага. Пойдзем разам.
І яны пусьціліся ў дарогу і да таго часу йшлі, пакуль не дайшлі да Возера Пяючага Берагу. Па гэтаму возеру яны падплылі да невялічкай хаткі. Падыходзячы, яны заўважылі, што кожны раз, як яны ступяць, з коміну хаткі вылятаў белы голуб.
Сіаду гэта здалося дзіўным, і ён парашыў увайсьці і даведацца ў чым справа. У хатцы ўбачыў ён красуню-маладзіцу, якая сядзела каля агню. У руцэ яна трымала доўгі кій, увесь пакрыты лускою. Яна адрывала луску і кідала яе ў агонь. Кожная лушчынка на агні перараблялася ў белага голуба, які вылятаў у комін.
— Няхай багі цябе паблаславяць! — сказаў Сіад. — Я Сіад, сын нарвескага кораля. Я падарожнічаю па сьвеце, каб адшукаць пэрсідзкага цара і адабраць ад яго бутэлечку з жывой вадой і сусьветныя скарбы. А мо’ ты мне скажаш, як цябе завуць, прыгожая дзяўчына?
І яна сказала:
— Я — Жомчужны Раток, дачка пэрсідзкага цара, і жыву тутака адна-адзінюсенька далёка ад радні і бацькаўшчыны.
— Завошта такая злая доля выпала табе?
— Год таму назад я выйшла замуж за Сіняе Золата сына Афрыканскага цара. У самы дзень вясельля Злы Узгорак, сын Грэцкага караля, ўхапіў майго мужа і перавярнуў яго ў голуба Усходніх Нябёс. І вось я
