Čaho-ž ty biaduješ, što nia ŭsio idzie tabie tak, jak ty chacieŭ-by dy dumaŭ-by? Ci-ž jość chto taki, kamu ŭsio było-b pawodle jaho woli?
Ani mnie, ani tabie, ani kamu inšamu z ludziej na ziamli.
Nichto nia jość biaz turbotaŭ dy kłopataŭ na hetym świecie, chacia-b jon byŭ karalom ci papiežam.
Kamu-ž tutaka najlepš? Tamu, biazumoŭna, chto šmat zdoleje ciarpieć dla Boha.
2. Kažuć słabyja i niedałužnyja: hlańcie, jak dobra žywie heny čaławiek! Jaki jon bahaty, jaki wialiki, jaki mahutny dy słaŭny!
Ale hlań na skarby niabiesnyja i ŭbačyš, što ŭsio hetaje dačasnaje adna marnaść, usio jano nadta niapeŭnaje, a nat' moža być nam ciažaram, bo nikoli nie waładajem im biaz kłopatu i strachu.
Ščaście čaławieka nia ŭ tym, kab mieć šmat usialakaje dačasnaje majemaści — chopić jamu, kali maje ŭmieru.
Sapraŭdnaja niadola — žyćcio na ziamli.
Čym bolš chacieŭ-by žyć čaławiek duchowym žyćciom, tym harčejšym robicca jamu dačasnaje žyćcio, bo tym lepš jon čuje dy jaśniej bačyć marnaść ludzkoj błahoty.
Jeści, pić, być čujnym, spać, adpačywać, pracawać dy padparadkawacca inšym patrebam natury — sapraŭdy wialikaja marnaść dy ciažar pabožnamu čaławieku, jaki tak achwotna chacieŭ by być wolnym ad putaŭ cieła i ŭsiakaha hrechu.
