Niama biaśpieki dla čystaści, kali jaje nia ścieražeš.
Ničoha nia zdolaje i nahlad za saboju, kali Twoj światy nahlad nie spamoža nas.
Kali nas samych pakidaješ, upadajem i hiniem, kali hlanieš na nas — paŭstajom i žywiom.
Niadužyja my samyja praz siabie — dziakujučy Tabie mahutniejem i styniem, a Ty nas padahrawaješ.
3. O, z jakoju pakoraju dy pahardaju treba mnie dumać ab sabie, jak na ništo — hladzieć treba na ŭsio, što tolki dobrym manicca być uwa mnie!
O, jak hłybaka mnie treba ŭnižacca pierad tajomnaściami sudoŭ twaich, o Hospad, prad katorymi ja ništo i tolki ništo.
O wieličynia biaźmiernaja, o mora biazbrežnaje, dzie kali siabie šukaju, znoŭ baču, što ništo ja!
Dyk dzie ž schawajecca pustaja sława? Na čym abaprecca peŭnaść u cnotu swaju?
Usiu marnuju chwalbu maju prahłynuła hłybinia sudu Twajho nada mnoju.
4. Čym-ža jość usiakaje cieła pierad woblikam Twaim?
Ci-ž hlina pačnie hanarycca pierad tym, chto jaje lepie? (Is 29, 16).
Jakim čynam chwalić siabie moža toj, serca čyjo sapraŭdy padparadkawana Bohu?
Uwieś świet nia zrobić pyšnym taho, kaho spakaryła sabie praŭda, ani zwaruchniecca chwalboju świetu ŭsiaho toj, chto ŭsiu nadzieju ŭ Bohu bačyć.
