Hospadzie! Nawucy mianie spaŭniać wolu Twaju (Ps. 142, 10); nawučy mianie być hodnym i pakornym prad Taboj, bo-ž Ty mudraść maja, jaki sapraŭdy znaješ mianie i znaŭ prad tym, jak świet staŭsia i prad tym, jak na świet ja naradziusia.
Pierad Boham treba nam być praŭdziwymi i pakornymi.
1. Synie, chadzi ty prada mnoj darohaj praŭdy i z prostym sercam šukaj mianie zaŭsiody.
Chto ŭ praŭdzie pierada mnoju chodzić, — budzie mieć biaśpieku ad złoje napaści i praŭda aswabodzić jaho ad spakuśnikaŭ dy ad kryŭdaŭ z boku drennych ludziej.
Kali ciabie praŭda aswabodzić, sapraŭdy budzieš swabodnym i nia budzieš ahladacca na marnyja słowy ludzkija.
2. Hospadzie, heta praŭda! Jak Ty skazaŭ, — niachaj tak i budzie sa mnoju. Niachaj nawučyć mianie praŭda Twaja, niachaj mianie ścieraže i dawiadzie až da zbaŭlennaha kanca.
Niachaj mianie aswabodzić ad usialakaha drennaha nachiłu dy hrešnaha kachańnia, a z wialikaju swabodaju serca chadzić ja budu z Taboju.
3. Ja nawuču ciabie, kaža praŭda, što jość dobraje i miłaje dla mianie.
Razwažaj hrachi swaje z wialikaju hadkaściu dy žalem, i nie chwalisia nikoli dy nia
