Usio prachodzie, ŭ dali zanikaje, Małankaj mihnie, prabiažyć… Adno tolki hore nijak nie minaje, Ad wiečna na doli lażyć,
Dy kryŭda adwiečna nad nami panuje, — Ad ślozaŭ duša až balić, A žal našu siłu i hart naš marnuje, I serce ad bolu ščymić…
