|
Кабы рана была, рана па зари,
Били, били ў званы, ва ўси калакалы,
Кабы слышна была, што па ўсей Масквѣ,
Што па ўсей Масквѣ, па ўсей варміи,
Какъ и жиў сабѣ князь са княгинію,
Какъ ныняў сабѣ князь Ваньку клюшничка.
Какъ и злёхся Ванька са княгинію,
Іонъ нямножка жиў — роўна тридцать лѣтъ.
А какъ стаў жа князь узнывать ета:
— Охъ, вы, слуги мае, слуги вѣрныя,
Вы бяритя лупатки зялѣзныя,
Вы капайтя ямки вы глубокія,
Станавитя стаўпы вы притачоныя,
А вы силяйтя вишнильницу здаровую!
Охъ, вы, слуги мае, слуги вѣрныя,
Ой, идити-ка, привядити-ка,
Привядити-ка Ваньку клюшничка!
Вядуть Ванюшку шурокимъ дваромъ,
Ванька клюшничикъ насмихаитца,
Маладая княгиня стаить, слезна абливаитца.
— «Вы, харомы мае, вы, высокія,
Папита жъ што у васъ, што паѣдина,
Многа тайныхъ рѣчъ пагаворина,
Што за бѣлую грудь многа держина!»
— Охъ, вы, слуги мае, слуги вѣрньтя,
Ой, вядитя Ваньку ки вишильницы,
Вы павѣсьтя Ваньку вы на вишильницу!
Ванька клюшничикъ упинаитца,
Маладая княгиня насмихаитца.
|
Прапануем да спампаваньня!