|
І стогне, і плача, і вые ўвакруг,
і ў даль завіруха нясецца,
і сыпле у вочы сьнег лёгкі, як пух, —
рагоча і скача й сьмяецца.
То ў лес яна мчыцца і там паміж хвой
дурэе з ялінкамі й сьвішча.
Затым у полі на волі пад сьпеў дзікі свой,
ўся нечысьць спраўляе ігрышча,
От ведзьма у ступе з мятлою ў руцэ —
дарогі усе замятае,
і з рогатам дзікім нясецца к рацэ, —
яе лесавік даганяе.
І ўзяўшысь за рукі, яны карагод
з песьнямі водзяць у полі.
То воўкам завыюць, пяюць, як чарот,
на цяжкую скардзяцца долю.
То ў песьні тэй сумнай парою чуцён
голас дзіцяці-нябогі!
— Вазьмі падарожны! так просіцца ён,
і плачам зьбівае з дарогі.
То сьціхнуць ўсе ўсюды і толькі шумяць
стагоднія ў гаі яліны,
да з скрыпам сваім, нібы што гаманяць,
разносяць аб чым-та навіны,
От недзе далёка, бліжэй, ўсё бліжэй
песьню дзяўчаты сьпяваюць,
і песьняю тэй да болю грудзей
сэрца яны калыхаюць
і клічуць к сабе:
— Падарожны,
ты з дарожжа
утаміўся.
Сядзь ты, мілы,
ня траць сілы,
чаго зажурыўся.
Шлях далёкі,
адзінокі,
хто тут зможа?
Адпачынак
ля дзяўчынак
табе шмат паможа.
Пасьцель нову
пярынову
мы пасьцелем.
Сон чаканы
доўгажданы
песьняю навеем.
Сваім целам
мы сагрэем
тваё цела.
Дык ты, мілы,
ня траць сілы,
адпачні ў нас сьмела.
А я ўсё іду. Завіруха гудзе
і сыпле мне сьнегам у вочы…
То песьню пяе, як дудар на дудзе,
то скача, жартуе, рагоча.
|
Прапануем да спампаваньня!
