Так, жыхар свету раўнадушны,
На ўлонні лёгкай цішыні;
Я славіў ліраю паслушнай
Паданні пра былыя дні.
Спяваў і забываў пра крыўды
І шчасця й ворагаў сваіх,
І здрады ветранай Дарыды,
І шэпты плеткароў дурных.
На крыллях вымпела мой розум
Ляцеў за край зямлі маёй;
Між тым нябачнаю пагрозай
Звісала хмара нада мной!..
Я прападаў... Святы ахоўнік
Бурлівых, пачатковых дзей,
О дружа, ўцешнік ты цудоўны.
Душы расслабленай маей!
Ты умаліла непагоду,
Ты сэрцу зноў вярнула мір;
Ты захавала мне свабоду,
Юнацтва палкага кумір!
Забыты светам і хлуснёю,
Пакінуў неўскіх хваляў плынь,
Цяпер я бачу прад сабою
Каўказскіх гораў высачынь.
Над іх вяршынямі крутымі,
На схіле хмурых верхавін,
Жыву пачуццямі аднымі
І дзіўнай пекнатой карцін
Прыроды дзікае і сумнай;
Як і раней, душа ўвесь час
Тамлівай апавіта думай —
Ды жар паэзіі пагас.
Дарма шукаю захапленняў:
Прайшла пара вясёлых сноў,
Кахання, вершаў, чулых слоў,
Пара сардэчнага гарэння!
Адплыў уцех кароткі дзень
І знікла ад мяне, як цень,
Багіня ціхага натхнення...
Прапануем да спампаваньня!
