|
Расхіліла кудлы раніца,
Дыміць параю зямелька,
Мурава сьлязіцца п‘яніцай,
Грае ў полі дзесь жалейка.
Зык разносіцца лагчынаю,
Увасланай коўдрай зелені;
Няма часу — хоча легчы ён
На мурожнае пасьцелі;
Няма часу прытуліцца…
Строчыць крокамі за быдлам;
Весялей жалейка льліся,
Пастухом быць не абрыдла.
На грудзёх упіўся ў шэрую —
Малады, юнацкі „КІМ“,
Ці-ж яму пастух ня верыць?..
Або ён яго ня сын?
Ня сумуе — яму весела,
Думак рой — арліны лёт;
Гляне вечар — торбу зьвесіў
І пільней у карагод.
Расхіліла кудлы раніца,
Промень асьвяціў зямельку
Раць бунтарская — буяніцца,
Грае новы лад жалейка.
| 
Прапануем да спампаваньня!