|
Гараць лучы ранняй зоркі,
Свецяць божыя служкі,
Блісцяць расой усе прыгоркі,
Заспявалі птушкі.
Ціха ў полі, на балоце,
Спяць паўсюды вёскі,
Толькі вецер ў пералёце
Калыша бярозкі.
Ноч не спаўшы за гулянкай
На вяселлі, сваты:
Піліп Окунь з Бычком Янкай
Валаклісь дахаты.
Буркнуў Піліп, зубы сцяўшы
У гутарцы з Янам:
— Не прыкраўшы, не прылгаўшы,
Тай не будзеш панам!
Праўда, кажуць, за тры мілі,
А крыўда у хаце.
Не папаўся, не злавілі, —
Зух ты, пане-браце!
Дурна кажа салавейка,
Брэша сын сабачы:
Дай! дай!.. Песня та капейка!
Лепшы говар драчый:
Дзяры!.. бяры!.. Будзем есці
І мёд піці дзбанам,
Пры худобе і пры чэсці
Скора станеш панам.
А вароны што казалі,
Он там, у граніцы?..
Яны кажуць: кралі… кралі!..
Тай на шыбяніцы.
Заходзіць сонца за горы,
Паклаліся цені па лесе.
Вяршыня старай аборы
Пазалацілася на стрэсе.
Ось, вецер цёплы ад рэчкі
Нясе пах з лесу жывіцы,
І польных цвяткоў і грэчкі
І мурматанне крыніцы.
Як ціха! Там, у патока,
Кулік часамі засвішча,
Толькі здалёка, здалёка
Шуміць з карчомкі ігрышча.
|
Знаць там гуляюць і рады,
Знаць весяляцца багата,
Гутораць старцы грамады
І скачуць хлопцы, дзяўчата.
Чаму ж па лесе, па полю,
Як воўк, адзін я заўсюды,
І плачу ціха на долю
Поўны смутку і нуды?
Ці не такі я, як людзі?..
Чаму ж грамады дзічуся?..
Ой, жаль мне ўеўся ў грудзі
Па табе, зорка-Гануся!
Дзеля багацтва старому
Ўсе твае косы дзявочы!..
Дзеля худобы з сарому
Не кажу людзям я вочы!..
Толькі між хвоі, бярозы
Бяжыць па лесе у сваты
Мой голас смутны і слёзы:
Гануся, зорка мая ты!
«Минский листок» № 70.
ад 8 верасня 1889 года.
|
|
Прапануем да спампаваньня!