Полымя (часопіс)/1940/11/Да рускіх сяброў

Да рускіх сяброў Верш Аўтар: Адам Міцкевіч 1940 год Арыгінальная назва: Do przyjaciół Moskali (1832) Пераклад: Канстанцін Цітоў Крыніца: Полымя, 1940, №11, с. 110-111 (упершыню – Вольная праца, 1940, 26 ліст.)

Іншыя публікацыі гэтага твора: Да рускіх сяброў (Міцкевіч/Цітоў).

Прапануем да спампаваньня!

Вы, ці помніце мяне?.. Я так часта мару
Аб смерці маіх сяброў, турмах, ссылках, карах.
Вашы чужаземныя ўспамінаю твары:
Права грамадзянства ім даў я ў сваіх марах!

Дзе вы ёсць? Рылеева рыцарская шыя,
Што як братнюю сціскаў, на слупу высока
Па загаду царскаму вісне над Расіяй…
Будзьце пракляты, на кім кроў сваіх прарокаў!

А рука Бестужэва — воіна, паэта, —
Што не раз працягваў мне, ўжо царом-халопам
Назаўжды прыкована недзе па-за светам
Побач з польскаю рукой к тачцы землякопа.

Іншых можа пакараў лёс ‘шчэ болей строга…
Можа хто душу сваю запрадаў тырану
І паклоны нізка б‘е ля яго парога,
Царскім чынам, ордэнам царскім зганьбаваны;

Ці прадажным языком славу яму квохча,
Здраджвае братам сваім, стаўшы перад тронам,
Ці ў краю маім маю кроў ён прагна смокча,
Як заслугай, прад царом чваніцца праклёнам.

І калі да вас здалёк песня данясецца,
Песня вольная мая, што пяю народу,
І над краем лёдавым рэхам адгукнецца, —
Хай вам, як жураў вясну, абвясціць свабоду!

Голас мой пазнаеце!.. Скован кайданамі,
Поўзаў я змяёй ля ног царскіх, гнеўны, злосны,
Але тайнаў, што ў душы, не хаваў прад вамі,
Толькі з вамі я заўжды быў, як голуб, просты.

Зараз я на цэлы свет горыч выліваю,
Горыч слоў маіх, нібы кубак той атруты.
Я набраў яе з крыві, слёзаў свайго краю:
Спаліць, хай, яна — не вас, але вашы путы.

Той, хто скаргу паднясе — пёс з труслівым сэрцам,
Што ў ашыйнік сам залез, па сваёй ахвоце,
І прывыкшы да яго, з пенаю на роце,
Ён гатовы пакусаць рукі вызваленцам.

З польскай мовы пераклаў К. Цітоў