|
Я сягоньня глядзеў з па-над мора,
Аблакоў як грамады чакалі.
Як угледзецца: горы ды горы
І ідуць, і ідуць, як паўсталі.
На душы ані хмары, ні гора,
Толькі думкі плывуць дзесь глыбока,
Ўсьлед за воблакам, ў неба ад мора,
Нешта бачыць там земнае вока.
Яно бачыць ў гарах сухадолы,
Лугавіны, равочкі, зіяньні,
Беласьнежныя долы-купо́лы,
А у іншых, — ні твару, ні званьня!
І жывуць, і пануюць грамады,
Нібы тамака нехта будуе:
То званіцу ўзьвядзе, колёнады,
То ізноў раскідае, зруйнуе.
Гэта-ж толькі халодная па́ра,
Што ўзьнялася ад сонца з-пад мора.
Туманы бяз выразу, бяз твару,
Што нясуцца ад ветру пакора.
Во гара распаўзлася у хмару,
А званіца у попел крышыцца,
І няма сухадолу, папару,
І ўсё царства па ветру імчыцца…
Ўскалыхнулася парай, ўзьнялося,
Расплылося, што моцна стаяла, —
Бо варушыць стыхія і косіць,
Што калісьці сама ўзбудавала.
Але, пэўна, дзе-небудзь далёка
Зноў згуртуюцца стромкія горы.
Паглядзіць, паглядзіць на іх вока,
На спрадвечныя горы-узоры, —
А пабачыць: ні гора, ні суму!
На душы толькі цень ад задумы,
Толькі вочы, як тыя ахвяры,
Толькі думкі, як зельле ў папары.
1921 г.
|
Прапануем да спампаваньня!