|
З дарогі цяжкае змарнелы,
Са смагай ў роце і вачох
Пустыні сын ідзе дзень цэлы,
Бяз сіл стрымаць напружны ўздох.
Наўкол — пяскоў нязьмерных выдмы,
Як човен той, плыве вярблюд;
Пустыні жудасныя відмы
Чакаюць нейкіх сонных цуд.
І вось, за спаленым узвышшам
Кавалак раю на віду:
То пальм цяністыя зацішшы
Вартуюць ціхую ваду!
Саўпраўдна ўсё: адкінь сумненьне,
Сьпяшайся жывіцы глынуць;
Ад смагі мартвай вызваленьня,
Аддаўшы вусны, сербануць!
І ён схіліўся, няпрытомны,
Здаецца, пальму абхапіў,
Пустыні зыбкай сын патомны,
Здаецца, вільгаці адпіў…
Аж не! То марава пустыні,
Паветра перагрэты дух,
Адбітак праўды бледна-сіні,
Праменьняў ценкіх вольны рух!
І смокчуць вусны камень голы,
І сьлёз няма ў сухіх вачох, —
Наўкол папаленыя долы,
З грудзей пустыні цяжкі ўздох!..
Часамі марава каханьня
На сьцежцы жыцьця узрасьце,
Крыві адвечнае паўстаньне
Чырвонай кветкай зацьвіце…
Прывабяць вочы, як крыніца,
Як пальмы цень, панадны створ.
О, вусны дай! О, дай напіцца!
Каханьня дай жывы узор!
Дай забыцьця густую чару,
Паверыць дай у сакавік,
Глынуць ад келіха, ад мары,
Што з неба сочыць маладзік!
Ён тут, пустыні сын патомны,
Ён верыць, верыць ў гэты май…
Глядзі: схіліўся, няпрытомны,
Ты чуеш, шэпча: „прабачай!“
Аж не! Прад ім паўсталі мары,
Ён ім паверыў, ён ім варт!
Што-ж смокчуць вусны на папары?
Што даў вясны прывабны жарт?
Здаецца, то была крыніца?
Вачэй празрыстых глыбіня?
Над тваньню мусіў ён схіліцца,
Дзе жабам рай і квакатня…
Ў пяскох бяздушных пацалункаў
Каханьня пальме не расьці!
Там не знайсьці жывых малюнкаў,
Дзе толькі яшчаркам паўзьці!
І смокчуць вусны затаптаны
Ад караванаў той пясок…
Паўстань, пустэльнік ашуканы, —
Оаз праўдзівы твой далёк!
|
Прапануем да спампаваньня!