Песня будаўніцтву (1936)/Хлопчык і лётчык

Мой мілы таварыш, мой лётчык,

Вазьмі ты з сабою мяне!

Я — ведай — вялікі ўжо хлопчык

І ўмею ўжо лётаць у сне.

 

Мне мама сягоння казала,

Што стукнула мне ўжо сем год,

Табе гэта, можа, і мала,

А мне ляцець толькі ў палёт.

 

Мне ўжо надакучыла дома —

Ў дзіцячы хадзі адно сад,

А так паглядзеў бы, вядома,

На іншы парадак і лад.

 

Вазьмі ж мяне, лётчык, хачу я

Пабыць у людзях, паглядзець,

Як месяц на небе начуе,

Як блукае ў лесе мядзведзь,

 

Як свецяцца ночкаю зоры,

А днём не відаць іх чаму,

Як рэчкі ў далёкія моры

Улетку плывуць і ўзіму.

 

На моры зірнуць хоць раз вокам,

Як ходзяць па іх караблі,

Ляцеці далёка, высока

Ды так пабываць і ў Крамлі.

 

І там з-пад нябеснае далі,

Грымнуць громка ўсімі грудзьмі:

— Дзень добры, таварыш наш Сталін!

Паклон з самалёта прымі!

 

Вось гэтак у добрым здароўі

Мы будзем ляцець і ляцець.

Вазьмі ж мяне, лётчык, з сабою,

Не будзеш ты клопату мець!