Паніч і дзяўчына
| Паніч і дзяўчына паэма Аўтар: Антон Адынец, Адам Міцкевіч Пераклад: Якуб Колас |
| верш Антона Адынца, апошнія дзве страфы якога напісаныя Адамам Міцкевічам |
Прапануем да спампаваньня!
Адам МІЦКЕВІЧ
ПАНІЧ І ДЗЯЎЧЫНА
I
Збірае дзяўчына
У гаю суніцы
І бачыць — хлапчына,
Паніч белаліцы.
Пачціва скланіўся,
З каня ён саскочыў.
Твар дзеўчы змяніўся,
Спусціла ў дол вочы.
«Дзяўчына кахана!
Сюды, у дубровы,
З сябрамі урана
Прыбыў я на ловы.
Блукаю тут многа
Адзін без пуціны.
Скажы, дзе дарога,
Красуня-дзяўчына?
І з лесу ці скора
Ці выведзе сцежка?»
«Яшчэ пан упору
Заедзе без спешкі.
На полі, бач, дрэва,
Навокал — бярозкі,
Адтуль шлях налева
Паблізу ад вёскі.
На горку і хмызам
Ды ўправа над рэчкай,
Праз мосцік, млын, нізам,
Там згледзіш мястэчка».
З падзякай спакусна
30 Ён руку паціснуў,
Прыльнуў к яе вуснам,
На коніка свіснуў.
Мільгнуўся, як птушка,
Няма яго ў гаю.
Ўздыхнула пастушка.
Чаго? Я не знаю.
II
Збірае дзяўчына
У гаю суніцы
І бачыць — хлапчына,
40 Паніч белаліцы.
Здалёку гукае:
«Скажы мне, дзяўчына,
Мо ёсць дзе другая
Ў мястэчка пуціна?
Ні рэчкі змялелай,
Ні мосціка тога.
Ўтапіць ты хацела
Хлапца маладога».
«То едзь, пан, пуцінай,
50 Што там пры кургане».
«Ну дзякуй, дзяўчына».
«Бывайце, васпане».
Пайшла ў лес пуціна,
Няма яго ў гаю.
Ўздыхнула дзяўчына.
Чаго? Ой, я знаю!
Збірае дзяўчына
У гаю суніцы
І бачыць — хлапчына,
60 Паніч белаліцы.
І роніць ёй словы:
«Дзяўча, бойся бога!
Я ўехаў у ровы,
Хіба ж то дарога?
Слядоў ад павозкі
Не згледзіш і знаку,
Хіба мо хто з вёскі
Працягне дзярвяку.
Палюю ад рана,
70 З дарогі я збіўся —
І сам змардаваны,
І конь затаміўся.
Язда безупынку
І прага даймае.
Пушчу на хвілінку
Папасвіць каня я».
Пачціва скланіўся,
З каня ён саскочыў.
Твар дзеўчы змяніўся,
80 Спусціла ў дол вочы.
І слоў ані слыху.
Па хуткай жа хвілі
То ўголас, то сціха
Яны гаварылі.
Ды ветрык там дзьмухаў
У лес, у дубровы,
І я не даслухаў
Хлапецкай размовы.
З вачэй жа і з міны
90 Я пэўна дазнаўся,
Што больш ён ў дзяўчыны
Дарог не пытаўся.