|
За сінім морам,
за гарамі,
прыслухайся,
таварыш мой,
у цесных долах Гвадарамы
каторы дзень не моўкне бой.
Няспынна,
цеснаю сцяною
мяцежнікі ідуць да гор;
шахцёры мужнасці адною
трымаюць іх круты напор.
Няма гармат,
няма патронаў,
няма ні хлеба,
ні вады…
А па далінах,
па адхонах
шумяць крыніцы і сады.
Там гаспадарыць стан варожы,
там генералы і паны…
— У бой, сябры,
мы пераможам,
не будуць панаваць яны!
І вось —
пакінуты акопы…
Узняўшы грозныя штыкі,
па камяністых вузкіх тропах
у наступ рушылі палкі.
Яны ідуць…
і поплеч з імі,
пад кулямётны гром і свіст,
за волю братняе радзімы
ідзе нямецкі комуніст.
Шырокаплечы,
ясны,
строгі,
ён першы развінае рух.
І раптам…
ацяжэлі ногі,
вінтоўка выпадае з рук.
Над ім схіляецца таварыш,
у вочы з ласкаю глядзіць.
а на яго знямелым твары
ужо смяротны цень дрыжыць.
І ціхім голасам глыбокім
ён просіць блізкім перадаць:
— Скажы маім…
братам далёкім,
за што ішоў я паміраць.
— Выгнаннік роднае краіны,
я згінуў у чужых гарах,
каб над Германскаю раўнінай
запалымнеў чырвоны сцяг.
— Скажы…
я не баяўся смерці…
Ён слоў сваіх не даказаў,
і з імем Тэльмана у сэрцы
на скалы цвёрдыя улаў.
— Мы скажам! —
рэха над гарамі, —
мы скажам ім тады,
калі
з тваімі роднымі братамі
паўстанем вызваляць Берлін.
Мы скажам блізкай перамогай
над зграяй цёмных махляроў, —
непераможнаю дарогай
ідуць мільёны змагароў!
Мы скажам ім
пра гэта ўзвышша,
пра твой пакінуты акоп,
і смерць тваю браты запішуць,
як смертны бой за Перакоп.
1936 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!