Мой дом (1946)/На руінах прошласці
← Ці дома я | Мой дом На руінах прошласці Аўтар: Якуб Колас |
Топаль → |
НА РУІНАХ ПРОШЛАСЦІ
Праз пяць гадоў я зноў наведаў Вусце.
Прытулак дум, абраны мой куток,
Дзе высіцца Вусцянскі мой грудок
І вецер лёгенька гайдаецца на кусце.
Іду на груд павольнаю ступою,
Сумотна мне, бо я цяпер адзін.
Мне шмат чаго прыходзіць на ўспамін,
І нікну я паныла галавою.
Грудок усё-ж такі, як быў, прыветны,
Гваздзічка белая, чабор на ім,
Ды ўжо гляджу я поглядам другім,
Як дуб стары, астаўшыся бяздзетным.
Стаю, маўчу, мясціны аглядаю -
Змяніліся, і трудна іх пазнаць,
Дубоў маіх паменшылася раць,
Як і людзей у родным нашым краю.
Бязлюддзе, ціш. Высокаю травою
Вусцянскія сялібы зараслі.
Бярэзнічак заняўся на зямлі,
Атульвае разложыстую хвою.
Дарожкі той, што бегла к Балачанцы,
Няма нідзе — згубілася ў траве,
У памяці маёй яна жыве,
Як шмат з таго, што знікла на палянцы.
І з тых, з кім быў я блізка так знаёмы,
Ужо няма: хто выселіўся сам
К апошнім тым на свеце рубяжам,
Дзе крыж стаіць журботна нерухомы,
Другіх вайна ў далёкі свет пагнала,
І многа іх не вернецца назад,
А трэцціх вынішчыў, замучыў немец-кат,
І родная зямля іх не прыбрала.
І ўсё мне тут, дзе вокам я ні кіну,
Нагадвае аб жорсткасцях вайны.
Знявечаны лясы, а пораснік буйны
Жыве і тчэ спрадвечную тканіну.
Ідзе жыццё, буяюць яго сілы,
Не немцу глупаму суняць яго, спыніць.
Снуе жыццё за ніццю сваю ніць,
І моцныя для ўзлёту яго крылы.
Я ведаю — загояцца ўсе раны:
З пажарышч край паўстане, расцвіце
Ва ўсёй сваёй красе і паўнаце, —
Наш верны шлях, ён з праўдай павянчаны!
І толькі мне адно сягоння горка:
Няма таго, з кім думкі я дзяліў,
З кім тут стаяў і з кім я быў шчасліў —
Пагасла ты, яснюсенькая зорка.
8-9/VII — 1945 г.