|
Край казак і легенд, край вілаў і палацаў,
Край стромкіх гор і морскай глыбіні,
Табе, я ведаю, сны залатыя сьняцца
І райскі сьпеў ў садох тваіх зьвініць.
Багаты ты красой сваіх ляндшафтаў:
Узвышшы гор тут нясупынна ткуць
Зялёна-жоўтыя, красы ядвабнай шаты,
Даліны-ж тут аж круглы год цьвітуць.
Даўней зьяжджаліся сюды на пачастунак,
Каб піць каўшамі вінаградны хмель,
Магнаты і тузы на яхтах і на шхунах,
Аж, можа быць, з-за трыдзевяць зямель.
Тут каралі, цары, царыцы, каралевы
Заздраўных чар усьпеньвалі віно
Пад хмельна-рэзвыя цыганскія напевы,
Пад звоны шпор, пад стук гусарскіх ног.
Тады ня мог таптаць твайго узморра лапаць,
І рэдкім госьцем тут поэт бываў,
Бо ты прытулкам быў для знаці і сатрапаў
І толькі іх ты да сябе ззываў.
Цяпер ужо таго няма і на паміне;
Другія людзі тут — свае гаспадары:
Поэт тут і мужык знаходзяць адпачынак
І дзеляць пораўну красы дары.
Цяпер і я сяджу у пальмавых алеях,
Гляджу у даль і слухаю прыбой
І прагна нюхаю пал вінаградна-хмельны,
Пазбыўшыся на нейкі час турбот.
Цяпер, як і даўней, глядзіцца ў даль Ай-Петры
У шапцы з хмар, як ў казцы багатыр;
І часам сердзіцца, калі норд-осту ветры
Засмуцяць дзень ад сонца залаты.
Цяпер, як і даўней, пячэ тут сонцасьпёка,
Халоднай мора плешчацца вадой,
А вінаграднікі з далін і з гор высокіх
Багацьцем хваляцца сваіх пладоў.
Цяпер, як і даўней, цьвітуць у парках розы,
І кіпарыс і пальма клічуць ў цень,
Каб асьвяжыць і цела, і душу, і розум,
Даць новых сіл і новых даць уцех.
Ялта, 1928 г.
|
Прапануем да спампаваньня!