|
Далёкае мне галаву ўскружыла…
Сягоньня хочацца мне ўсё, усё абняць.
Я помню час — кіпела кроў у жылах;
Аб ім цяпер яшчэ ў душы зыкі зьвіняць.
Прайшлі гады, а з імі шмат мінула
І разам роспачных і радасных часоў,
Астаўся-ж я яшчэ з душою чулай,
Хоць і з капой сівых на цем‘і валасоў.
Затое стаў больш чулым да ўспамінаў,
Што вельмі шмат забыў. Цяпер гляджу ізноў
На ўсё, на ўсё. Я рад, што на айчыне,
Я рад, што п‘ю ізноў заздраўнае віно.
Ўжо тут цяпер шмат адбылося зьменаў:
Густы, мой любы, сад на многа парадзеў,
Струхлелі ўжо у хаце маёй сьцены,
Ніхто ў капліцу больш маліцца ня ідзе.
Каштан шуміць, як і даўней бывала,
Да хаты ліпа больш схіліла галаву,
А клёны й ясені красуюцца удала —
Ўгару растуць яны, пышнеюць і жывуць.
Вярба ушыр больш разгарнула ралы
І вабіць, і заве, каб прытуліўся ў цень.
Калісь яе рука мая саджала,
Калісь яе я шчыра песьціў ноч і дзень.
А там стаяць кудравыя бярозы,
Пільнуюць хлеў стары, пільнуюць і гумно,
А на руіны іх ліюць, здаецца, сьлёзы,
А мо‘ за даўнаснасьць сплятаюць ім вянок.
Гляджу ў вакно, а лісьці мне шапочуць,
Аб многім блізкім мне гавораць шмат яны.
Да іх мае няспынна прагнуць вочы,
Яны напомнілі пра дні маёй вясны.
Пра радасьці і мой дзіцячы лепет,
Пра першы крык душы і сэрца раньні звон,
Калі я, як яны, а можа нават лепей,
Ў прасторы слаў свой гучны перазвон.
Я рад ўсяму і разам з тым дзіўлюся,
Што хутка тут усё зьмянілі бегу дні:
Адно есьць моль або цярэбіць вусень,
Другое радасьцю і песьняю зьвініць.
Мне ўсё, усё тут дорага і люба —
Руінасьці хлявоў і гмашыстасьці дрэў.
Ўсё зараз да сэрца прыгарнуў-бы,
Бо за яго калісь душою я хварэў.
Цяпер малым здаволен я бываю,
Што хоць і ў рэдкі час, а ўсё-ж бываю тут,
Што кожны раз я песьняй апяваю
Мой дарагі, мой любы, блізкі сэрцу кут.
Капыль, 1926 г.
|
Прапануем да спампаваньня!